Awaria tramwajów w połowie miasta - korki z nie z tej ziemi. W pewnym momencie zauważyłam, że starszy pan o lasce wysiada ze stojącego tramwaju i zaczyna podchodzić do samochodów. Niektórzy kierowcy w ogóle nie otworzyli, kilku go zbyło. Zniechęcony odpuścił, zdecydowałam że podjadę i zapytałam, czy mogę mu w czymś pomóc. Jakże był zaskoczony. Poprosił o podwiezienie do szpitala, spieszył się na badania. W drodze dowiedziałam się, że 3 miesiące temu zmarła mu żona, że mieszka sam i jest bardzo samotny. Na koniec, podziękował za pomoc, a przede wszystkim za rozmowę. Tak mało trzeba, żeby się poczuć dumnym.

Byłam na takim etapie w życiu, że wydawało mi się, że wszystko niszczę, do niczego się nie nadaję, że nie ma dla mnie nigdzie miejsca. Pewnego dnia coś mnie pchnęło, by zostać wolontariuszem i po prostu zacząć robić dobro! Poznałam ludzi, którzy pokazali mi, że mogę nie tylko dać sobie radę ze wszystkimi moimi problemami rozwiązać je, ale także uświadomili mi, że jestem silna! Pomogłam innym, ale tak naprawdę pomogłam sobie.

Siedziałam w tramwaju na samym końcu. Spostrzegłam, że na ostatniej prostej do drzwi jest starszy pan o lasce - raczej nie miał szans na podbiegnięcie. Pomyślałam, że motorniczy nie zauważy go w lusterku, dlatego nacisnęłam przycisk "otwarcia drzwi" i zablokowałam je na chwilę - tę chwilę, której potrzebował starszy pasażer. Uśmiech, jakim mnie obdarował, był pełen wdzięczności, ale na "dziękuję" musiałam poczekać dwa przystanki, kiedy przestał ciężko oddychać. Powiedział, że spieszył się, bo następny tramwaj za pół godziny, a nogi już nie te. Taki drobiazg, a słońce dzięki niemu zaczęło jakby mocniej świecić!